A project by Rob Bothof and Mike Rijnierse
De installatie speelt in op de verborgen functionaliteit van het gebouw als traditionele stadspoort en vervult de functie van artificiële poortwachter. Voorbijgangers krijgen een active rol toebedeeld in dit werk middels een proces van bewegingsregistratie interactie en licht, met als doel het verhogen van interactie tussen de passanten onderling. De passant wordt zo een participant in de visualisering van het gebouw als interactieve stadspoort.
In het boek “The City as Interface” beschrijft Martijn de Waal hoe nieuwe media de stad veranderen. Nieuwe technologieën lijken in eerste instantie bij te dragen aan verdere individualisering en liberalisering van de stedelijke samenleving. Hij ziet echter ook een alternatief toekomstscenario (bijv. Body Movies van Lozano Hemmer), waarin digitale media op een nieuwe manier invulling kunnen geven aan de stedelijke openbaarheid, en daarmee nieuw leven kunnen blazen in het klassieke republikeinse ideaal van de stad als open democatische ‘gemeenschap van vreemden’. Het project GateKeeper behandelt deze thematiek.
Digitale en mobiele media veranderen de manier waarop het stedelijk leven vorm krijgt en hoe wij onze gebouwde omgeving ervaren. Terwijl we ons in de stad begeven, omringen we ons met de mobiele telefoon die alle spontane interactie met onbekende anderen verhindert, en ons voortdurend (virtueel) verbindt met personen die we kennen, en ons gidst naar plekken waar we ons omringd weten met bekenden. Als leden van een of meerdere publieken voortdurend hun locaties en activiteiten met anderen delen, wat blijft er dan nog over van de stedelijke anonimiteit waarop het ontstaan van moderne stedelijke publieken deels is gebaseerd? Volgens de Noorse antropoloog Rich Ling heeft dit gevolgen voor de manier waarop we gemeenschappen en publieken onderhouden. Uit zijn onderzoek blijkt dat we dankzij de mobiele telefoon meer en meer aandacht besteden aan de mensen in ons netwerk, en minder in contact treden met ons onbekende mensen.
Op de achtergrond speelt daarbij het idee van de psychogeografie een rol. Psychogeografie is het onderzoek naar de invloed van de geografische omgeving op de emoties en het gedrag van het individu. Dat onderzoek zou moeten bestaan uit het doen van allerlei interventies in de stad om vervolgens de effecten daarvan te bestuderen. Doel van de interventies is steeds om ‘situaties’ op te roepen die vervreemdend werken, of in ieder geval met een zekere speelsheid de onopmerkelijke alledaagsheid – de als ‘normaal’ geldende regels en afspraken die gelden in specifieke maatschappelijke en ruimtelijke constellaties – te verstoren. Of zoals Guy Debord het stelde: ‘Life can never be too disorienting.’”
